Mijn zoon koos voor een brommer

Mijn zoon koos voor een brommer

Als moeder van drie zonen hou ik soms echt mijn hart vast om wat die jongens allemaal doen. Vooral de middelste blijkt een wildebras te zijn, maar dat hoor je schijnbaar vaker van de middelste. Die krijgt op de een of andere manier altijd de minste aandacht, of zo voelt dat althans aan voor diegene. Het is ook wel logisch, want de oudste verkent de grenzen en doet altijd alles als eerste, en de jongste krijgt natuurlijk altijd van iedereen aandacht. Ik snap wel dat mijn middelste af en toe eens flink overal tegenaan schopt en dat is z’n goed recht ook, zo maakt hij zich los van zijn ouders en ontdekt hij zichzelf. Maar nou wil hij een brommer hebben en op heel irrationeel vlak vind ik dat moeilijk. Mijn zoon heeft gezworen altijd zijn helm te zullen dragen en de brommer niet te zullen opvoeren. Ik vind het wel goed dat we hier, ondanks zijn rebellie, een gewoon gesprek over hebben kunnen voeren. Hij heeft ook expres niet voor zo’n snelle, flitsende brommer gekozen, maar voor een heel nette Kymco – in een model dat mij zelfs aanspreekt. Toen mijn zoon zijn brommer had aangeschaft liet hij mij dezelfde dag nog een ritje proberen en dat vond ik dan wel leuk, dat hij zijn moeder erin betrok. Eerst mocht ik achterop en daarna mocht ik een stukje zelf proberen. Ik weet nu dus ook dat het volkomen veilig is en maak me niet meer zo’n zorgen als eerst.